Brusselès en Bresselaar van het jaar (Gepubliceerd in Brussel Deze Week)

Het einde van het jaar is een tijd van lijstjes en de prijzen. In januari wordt de gouden schoen uitgereikt. Er is maar één kandidaat. Axel Witsel. Voetbal is de som van coordinatie, souplesse, techniek, kracht, snelheid, behendigheid en intellect. Johan Cruyff, Diego Maradona en Axel Witsel, de eerste Belg die voetbal, sinds lang, eenvoudig laat lijken. Voor hem waren er Vincenzo Scifo en misschien ook Marc Degryse. Vader Witsel is van Martinique, moeder is Belgische. Het beste van beide werelden. De vrucht van hun liefde is de beste Belgische voetballer van het jaar 2008. Witsel is het exponent van de stedeling, multicultureel, rustig en zelfbewust. Axel Witsel kan naar topclubs als Olympique Marseille, Manchester City, Manchester United, Bolton, Middlesborough, Chelsea, Real Madrid en Internazionale Milan. Hij wil naar Arsenal, naar het (Frans) academisch voetbal van Arsène Wenger in London, de hoofdstad. Jammer dat Witsel géén Brusselaar is. Het doet er niet toe, hij is een stadsjongen, een overlever. Uw stadskrant en de andere Hoofdstedelijke media, TV Brussel, Télébruxelles, Vivacité en FM Brussel, horen samen een Brusselès/Brusselaar van het jaar uit te kiezen. Het gala mag plaatsvinden in het Brussels Parlement of de Concert Noble. De tweetalige presentatie wordt ter harte genomen door een echte Brusselaar of Brusselès. Voor het zover is ben ik zo vrij enkele voorstellen te doen. Als Brussels sportman van het jaar ga ik voor Vincent Kompany, al volwassen op zijn twaalfde. Gelouterd door zijn afkomst – vader is Burgerlijk ingenieur en dissident van het Mobutu regime – en de binnenstad. De Kompany’s woonden bescheiden in de Noord wijk. Elk voor zich. Vincent had meer kans om te ontsporen dan om te slagen. Vandaag is vader Kompany een eerbiedwaardig politicus van zijn nieuwe woonplaats Ganshoren. Bij Man City is hij een vaste waarde. In ons hart ook. Manchester is helemaal in de ban van Vinnie. Nu Vincent het gemaakt heeft, heeft de familie de Noordwijk verlaten. De Kompany’s zijn niet naar Ukkel of Meise gevlucht. Ze zijn Brussel trouw gebleven. Als Brusselse sportvrouw van het jaar mag de trofee naar Olivia Borlée geschonken worden. Ze is dezelfde dag, maand en jaar geboren als Vincent Kompany. 10 april 1986 aan de andere kant van het stad, het contrast kan niet groter zijn, in het knusse en residentiële Sint-Lambrechts Woluwe. Olivia Borlée is genetisch bepaald, gezond gekneed door haar vader Jacques, toptrainer en voormalig topatleet. Een familie van gedreven intellectuelen. Olivia staat voor gratie, schoonheid en talent. Zoals het prachtig Art-Déco gemeentehuis op het Tombergplein van Sint Lambrechts- Woluwe. Haar zilveren medaille in Peking benadrukt het potentieel van Brussel en haar inwoners. We kunnen het niet genoeg herhalen. Voor de andere categorieën (cultuur, politiek etc...) laat ik de experten kiezen. Als de geesten rijp zijn kan de allereerste editie plaatsvinen. In 2018, het jaar van het WK in de Lage landen, het jaar dat Brice Ntamwe, de Rode Duivels naar de halve finale zal scoren. Brusselaar Brice begon zijn loopbaan bij Ritterklub Jette, werd vervolgens naar FC Brussels geloodst en speelt vandaag, op veertienjarige leeftijd, voor Manchester City. Brussel heeft talent en dat mag geweten zijn.